Komunikacja werbalna stanowi podstawę wymiany informacji między graczami. W sytuacjach dynamicznych często decyduje o tym, czy zespół podejmie właściwą decyzję na czas. Istotne jest, by przekaz był jasny i zwięzły — nadmiar słów może dezorientować partnerów. Dlatego krótkie komendy lub hasła sprawdzają się lepiej niż długie wyjaśnienia.
Zdarza się jednak, że nawet najlepsze intencje zawodników gubią sens przez brak precyzji wypowiedzi. Kiedy jeden mówi „atakuj”, a drugi rozumie to inaczej, pojawia się chaos zamiast synchronizacji ruchów. Także ton głosu ma wpływ na odbiór komunikatu – spokojny głos wzmacnia poczucie kontroli nad sytuacją; krzyk natomiast może wywołać panikę.
Czy zawsze należy mówić dużo? Oczywiście nie — milczenie bywa równie ważne co wypowiedziane słowa. Dobry gracz wie kiedy przystopować rozmowę i skupić uwagę na obserwowaniu przeciwnika czy własnego pola gry. Mówi się często: „więcej niż słowa mówią czyny”. To prawda zwłaszcza przy współpracy grupowej podczas intensywnej rozgrywki ASG. Komunikacja niewerbalna obejmuje gesty rąk, mimikę twarzy oraz sposób poruszania się po polu gry – wszystko to wpływa na interpretację intencji zawodnika przez resztę drużyny.
Kiedy gracze dobrze odczytują takie sygnały bez konieczności używania słów, tempo akcji znacznie wzrasta. Przykładowo szybkie uniesienie ręki może oznaczać wezwanie do ataku albo zmianę pozycji obronnej bez zbędnych komentarzy przez radio czy mikrofon.
Nierzadko zdarza się także odwrotnie: nieświadome zachowania powodują zamieszanie u partnerów z zespołu. Nerwowe drapanie po głowie czy zerkanie nerwowo wokół siebie mogą zostać odebrane jako znak niepewności albo braku gotowości do działania. Nie chodzi jedynie o mówienie; jeszcze ważniejsze jest umiejętne odbieranie przekazu innych członków zespołu oraz potwierdzanie jego zrozumienia. Aktywne słuchanie polega na świadomym skupieniu uwagi na rozmówcy — to coś więcej niż czekanie aż nadejdzie nasza kolej do mowy.
Dzięki niemu unikamy błędnych interpretacji i niedomówień, które mogą kosztować utratę punktu lub nawet całej rundy gry. Czasem wystarczy krótka odpowiedź potwierdzająca („rozumiem”, „idę tam”) by wszyscy mieli pewność co do kierunku działań grupowych.
Błędy wynikające z braku uwagi podczas rozmowy
Pomyślmy choćby o sytuacji gdy ktoś ignoruje informacje podane przez kolegę albo udaje że ich nie usłyszał – szybko rodzi to frustrację oraz osłabia morale całego zespołu. Czy można wtedy oczekiwać pełnego zaangażowania? Raczej trudno… ta pozorna drobnostka sprawia często różnicę między zwycięstwem a przegraną właśnie poprzez zaburzoną płynność przepływu wiadomości wewnątrz grupy.
Zaufanie powstaje wtedy gdy każdy wie dokładnie czego od niego oczekują inni oraz jakie cele wspólnie realizują wszyscy uczestnicy rozgrywki. Przekazywanie myśli musi więc odbywać się jasno – eliminując zbędne ozdobniki językowe lub dwuznaczności pozostawiające przestrzeń dla różnych interpretacji. wskazujący kierunek działania kolegom. Lepiej powiedzieć mniej lecz precyzyjniej niż wiele lecz chaotycznie, a kontakt wzrokowy bądź odpowiedni gest znaczą więcej niż tysiąc powtarzanych zdań stale zakłócających koncentrację.
